Ο λευκός Σέρβος
-«Ότι πάρεις, κάτω από 1000άρικο»,
πρέπει να άκουσε ο θείος μου όταν έψαχνε αυτοκίνητο για τον ξάδερφο. Η τιμή σίγουρα ακουγόταν δελεαστική στα 2005 περίπου, τόσο μάλιστα που σύντομα ένα σετ κλειδιών κοσμούσε την τσέπη του Κώστα συχνά, ενιότε και του μηχανικού του που για κάποιον ανεξιχνίαστο κατ’εμέ λόγο , είχαν γίνει κολλητάρια εκείνη την περίοδο.
Πειραιάς, άνοιξη, βραδάκι, όρεξη για βολτίτσα προς το κέντρο και από τους δυο.
-Βάλε μπροστά.
-Μήπως πονέσει?
-Εξαρτάται, Σέρβικα ξέρεις?
-Κάτι λίγα.
-Τότε μη φοβάσαι τίποτα, στο τμήμα ανταλλακτικών στο Krusevac μιλάνε και λίγα Αγγλικά ,
σάρκασε ο ξάδερφος.
Ας όψεται είπα, κι ο μεγαλοδύναμος μαζί μας.Παρά το κρύο, ο Σέρβος με καταβολές Ιταλίας (βασίζεται ή μάλλον βασιζότανε, στο Fiat 127), πήρε μπροστά με τη μία, χωρίς μανιβέλα ή σπρώξιμο. Ρύθμισα κάθισμα, εντάξει, μπροστά πήγαινε μόνο, τιμόνι χωστό, βελούδινα καθίσματα , ο λεβιές είχε λεπτότερο σίδερο κι από βέργα πλεξίματος.Ο κινητήρας ήταν πρόθυμος στις χαμηλές, τελεία. Το κιβώτιο λειτουργούσε, το τιμόνι έδινε εντολή στους πρόσθιους τροχούς να στρίψουν ενώ τα φρένα, όλως περιέργως , λειτουργούσαν. Όλα πρίμα.
-Το ηχοσύστημα που είναι?
-Δεν έχει.
-Το κλέψανε?
-Δεν έχει!
-Είναι για να απολαμβάνεις το μοτέρ ε?
Ο ξάδερφος γέλασε λες και του είπα ότι ο Άδωνις είναι υπουργός Υγείας αλλά ας όψεται η πλεονασματική διάθεση οδήγησης μέχρι τα 80 χλμ την ώρα. Πέραν αυτών των χιλιομέτρων , η σταθερότητα του λευκού Yugo στην άσφαλτο της Πειραιώς προς Αθήνα, ήταν συγκρίσιμη με ένα Typhoon 50cc που είχα οδηγήσει 1-2 χρόνια πιο πριν.
Το βραδάκι κυλούσε ωραία πάντως , με συζήτηση για φιλελεύθερες κορασίδες που μας απασχολούσαν εκείνο το διάστημα και ο ρυθμός ήταν χαλαρωτικός αφού η κυκλοφορία ήταν μειωμένη. Εκτίμησα το μικρό μέγεθος του 45αριού, μιας και προς το κέντρο η κίνηση πύκνωσε. Ο κινητήρας του, με μηχανικό γκάζι και ουχί τα ηλεκτρονικά μοτέρ του σήμερα, κέρδιζε με την προθυμία του στα λίγα χιλιόμετρα και έδινε χαρακτηριστικό τραχύ ήχο, σχετικά ευχάριστο. Όλα τα ανωτέρω μέχρι την λεωφόρο Αλεξάνδρας. Εκεί διαπίστωσα το σχετικά χαμηλό βάρος του αυτοκινήτου , όχι παραπάνω από 900 κιλά, μέσω της επιστημονικότατης διαδικασίας του "σπρώξειν".
Παρά τις φιλότιμες κουβέντες μου, τα ευγενικότατα καντήλια του ξαδέρφου, τα γαλλικά των υπολοίπων αυτοκινήτων (φίλε με το ασημί Audi TT, δεν θα ξεχάσω τις νέες κουβέντες που μου έμαθες, τέτοιες που θα έκαναν Τεσσαροθυρίτη Τούμπας να κοκκινίζει από ντροπή…) , ο λευκός Σέρβος ακινητοποιήθηκε. Δεν θυμάμαι πόσην ώρα πήρε και τι αλχημείες δοκιμάσαμε, ξαναπήρε λίγο πιο μετά. Το συμπάθησα πάντως, δεν προσποιήθηκε κάτι άλλο ως αυτοκίνητο , για τα λεφτά που αγοράστηκε κιόλας. Καλύτερα κάποιο μτχ γιαπωνέζικο ως λογική αγορά αλλά σίγουρα δεν μαθαίνεις καλά γαλλικά.
FIN