Yamaha Z 125
Οδήγηση σε μηχανή έμαθα νωρίτερα από ότι νομότυπα έπρεπε. Το πρέπει είναι σχετικό βέβαια ‘ οι Φινλανδοί μαθαίνουν οδήγηση από την ηλικία των 4-5 χρονών , από τρελαμένους πρώην οδηγούς αγώνων (call me Finland dad) , οπότε όλα σχετικά είναι. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Πίσω "στας άριστης ποιότητας ελληνικής εμπνεύσεως , σύλληψης και κατασκευής οδοστρώματα", πρώτα έμαθα να οδηγώ σε μεγάλη μηχανή (μια ζωή ανάποδα...) , και μετά η μικρή ή μάλλον το “διαβολάκι”.Το Z125 της Yamaha.
Δίχρονο (remember? ) , με 18 hp/8500rpm, 6τάχυτο κιβώτιο ,συμπλέκτης, monoshock πίσω ανάρτηση και δισκόφρενα μπρος πίσω και ένα πλήθος βελτιώσεων που το συνόδευε , έκαναν τον τυπικό 18άρη πιτσιρικά να χαμογελάει λάγνα και τις τσέπες των γονιών να υποβάλλονται σε αναγκαστική δίαιτα.
Γρήγορο λοιπόν, εύκολο, ηχηρό και σχετικά προσιτό. Τα ρούχα ,ιδιαίτερα του συνεπιβάτη αποκόμιζαν μια χαρακτηριστική εσάνς από Chanel #R2 με συμπαραγωγή Castrol,βεβαίως βεβαίως. Όλα αυτά στη μορφή παπιού, “δια να πείθονται οι μεγάλοι και να χαμογελούν πονηρά οι μικροί.”
Κράνος, μπουφάν και κάνα γαντάκι βέβαια, είχε κρύο Νοέμβρη εκείνη τη χρονιά, ζέσταμα, βενζίνη
(όχι απαραίτητα με την ίδια σειρά) και βόλτες κάτι πρωινά Σαββάτου και Κυριακής. Ξέσπασμα στις ψηλές, σφίξιμο στα χέρια, ανάρτηση επιεικώς μέτρια για την δύναμη του, για απότομη αλλαγή πορείας το ξανασκεφτόσουν ενώ η εξάτμιση κελαηδούσε, στα δικά μου τα αφτιά, για τους κατοίκους των γύρω χωριών “δεν δύναμαι να γνωρίζω...”. Μετά τα 130 “κοντερίσια” , η σταθερότητα ήταν μια θολή και συγκεχυμένη ορολογία απόδοσης κάποιων πραγμάτων, ενώ τα 180 που είδα ένα πρωί, τελείως γαντζωμένος, μπρουμυτισμένος και άλλα ..-ένος προφανώς, ήταν το μέγιστο που είδα και πήγαινε. Είχα ακούσει βέβαια ότι η εμπιστοσύνη που έπρεπε να δειχνεις στις ενδείξεις του Z ήταν όση και των κύριων του μεσαίωνα για τις γυναίκες των , “οτι θα ήτο πάντοτε αφοσιωμένες και πιστές στο μοναδικό φάρο της ζωής τους...” .Χε.
Ήθελε προσοχή καθώς τα φρένα ήταν μέτρια ενώ τα λοιπά περιφερειακά ήταν σε αντίστοιχη μοίρα, με την αξιοπιστία να μην θυμίζει επακριβώς Ιαπωνική κατασκευή. Πάραυτα, τα ελαττώματα ήταν ότι περίπου περίμενες, οπότε στην πόλη είχες απλά λίγο αυξημένη κατανάλωση ενώ και στις εξορμήσεις (μικρές πάντα ) θα χαμογελούσες. Τα μυρωδάτα τζάκετ μετά την βόλτα ήταν απλά η υπενθύμιση ότι είχες οδηγήσει, ίσως όχι αυτό που θα ήταν τελείως trouble free αλλά αυτό που σε έκανε να το σκέφτεσαι πιο πριν,κατα τη διάρκεια και μετά. Μυρωδιές της ζωής θα έλεγε κάποιος, σύνολο αναμνήσεων θα έλεγε ο πεζός, παλιομοδίτης υπογράφων....