Ξέρεις απο Δραπετσώνα?
Πρώτες σταλες καλοκαιριού , ήπιες θερμοκρασιες, ευχάριστος αέρας, λαμπερα χρωματα παντού , ακόμα και την νύχτα. Η βολτα στην Αθήνα αυτη τη φορα, ήταν πιο ευχάριστη και πιο ξέγνοιαστη αφού οι δουλειές ήταν συντομες, απλά απαιτούσαν παρουσια. Ο χρόνος κυλά πότε γρηγορα πότε αργα,πάντα όμηρος των περιστάσεων...
Ο Τεο ήταν έτοιμος με τον μικρόσωμο Ιάπωνα.Πρώτο μπόι ο οδηγός, μέτριο μπόι το μηχανάκι , πακεταριζε όμως 250cc κυβικά 2κύλινδρα με περίσσιο θράσος. Οι αναφορές του πάντοτε «έγκριτου ελληνικού τύπου» , μιλούσαν για ένα συμπαθέστατο μηχάνημα, καλό κινητήρα, ίσως οχι ο πιο οικονομικός ελέω καρμπυρατέρ , συμπαθητικά φρένα, αποδεκτές αναρτήσεις με τη σούπα να χαλάει στα αισθητικής 80's όργανα. Ιδιαίτερα τα λαμπάκια, ειναι η αλήθεια οτι θυμίζουν κάτι χιλιάρες που οδηγούσε ο Γαρδέλλης οταν κυνηγούσε τον Ψαλτη (και τούμπαλιν).
Το βραδακι λοιπόν, πήρα την κυρια , μια Honda Shadow 400cc με τις δερμάτινες πλάγιες βαλίτσες , φορέσαμε εξοπλισμό (ένα κράνος δηλαδή) και ...έρχεται το Kawasaki με άγριες διαθέσεις.Απο σεβασμό στον έταιρο Ιάπωνα ακολούθησα την γνωστή διαδρομή προς Πειραιά μέσω Θηβών.Να σημειωθεί οτι επουδενί δεν ακολούθησα επειδή ρετάριζε λίγο το ρελαντί και χρειάστηκε μερικές ξερογκαζιές σε φανάρια στην Θηβών, τόσες ώστε πιτσιρικάδες με παπιά να νομίζουν οτι το Sons of Anarchy M.C ξεχύθηκε στους διπλα δρόμους...
Μετά απο καιρό, η κυρία ακουγόταν εύηχη όπως πάντα, οι αναρτήσεις κακές όπως πάντα ενώ τα φρένα ήθελαν τροπο, όπως ...πάντα! Το στύλ εγγυημένο, η αίσθηση ζοφερή , εκείνο το ρετάρισμα να έσβηνε τελείως και τίποτα άλλο δεν διαταρράσει αυτό για το οποίο φτιάχτηκε αυτη η μοτοσυκλέτα : να δώσει μια αίσθηση custom ενώ γνωρίζει οτι σαφώς δεν είναι ...Harley και χωρίς να θέλει να δείξει κάτι τετοιο, απλά κάποια χαρακτηριστικά βγαίνουν στην επιφάνεια αγόγγυστα, σχεδόν σε παρακαλούν να αλλάξεις προτιμηση στις μοτοσυκλέτες και να αρχίζεις να σκέφτεσαι για κάποιο Iron 883 ή να λοξοκοιτάς για το τελευταίο απόκτημα του Pitt (της Angelina ντε!) , μια Confederate Hellcat!
Μέχρι τα 80χλμ/ώρα , o V2 πάει όμορφα και γεμάτα , απο κει και πέρα δειχνει λίγος, o 750 θα πήγαινε πιο άνετα την μοτοσυκλέτα. Ας ειναι, κάποιες φορες δεν χρειάζεσαι την ποσότητα αλλά την αίσθηση.
O μαυροντυμένος Ninja ήτανε πλάι , κινούμενος συντηρητικά για το στύλ του, με προσοχή, τάξη και ασφάλεια. Φτάσαμε λοιπόν, συζητήσεις, φωτό , τούρτες, δημοσιογρ...ούπς, παρασύρθηκα. Μετα απο 1 ποτηράκι κρασι (το υπουργείο προειδοποιεί κλπα) , επιλέξαμε ήδη την διαδρομή : μέσω Πειραικής, ξανά κέντρο και μετα Δραπετσώνα. Διεγερτικό για τις αισθήσεις, ταξιδευτικό για τον εγκέφαλο, μεστο για την καρδιά.
Σε κάποια φαση της διαδρομής, έγινε κι αλλαγη. Η (πολύ) πιο σκυφτη στάση, το πιο σφιχτό τιμόνι και η πανάλαφρη αίσθηση απο όλα τα χειριστηρια σε κάνουν να θεωρήσεις ως μια άλλη εύκολη κατασκευή κοντά στα 125cc, το γκάζι της όμως σε επαναφερει στην πραγματικότητα. DNA λοιπόν απο τα μεγαλύτερα Ninja, καθώς το «μικρο» ανεβάζει στροφές άνετα σε 5ψηφια νούμερα και τα χιλιόμετρα ανεβαίνουν , γρήγορα. Κιβώτιο εύκολο, φρένα αποδεκτά ενώ η ανάρτηση δειχνει οτι μπορει και περισσοτερα. Το κοντερ εν τέλει με το σχεδιασμό δεν κερδιζει αλλά ούτε και δημιουργεί κάποιο θέμα.
Τα ξεσπάσματα του θελκτικά , η σκέψη ότι με μια πιο ελεύθερη εξάτμιση θα ακούγεται πιο ευχάριστα ο πρόθυμος δικύλινδρος ειναι τουλάχιστον γαργαλιστική ενώ την τριπλέτα συμπληρώνουν η πρακτικότητα του καθώς στρίβει εύκολα και άμεσα,σχεδον σαν παπί.
Φτάσαμε μετά απο μια γεμάτη έξοδο, με χαμόγελα και οι 2, απο αυτά που είπαμε και απο αυτά που οδηγήσαμε. Οι στάλες πέφτουν ακόμα δυνατά...