Το εντουράκι
-Καλησπέρα ανηψιέ
-Πολύ καλησπέρα θείε
-Ξέρεις πήρα ένα εντουράκι, απλό μη φανταστείς , από τον Νίκο το μουσικό και…
Το μυαλό μου είχε ήδη ανοίξει τον πιο άγριο εκκεντροφόρο και σαν άλλο VTEC ,η ψυχή μου στρόφαρε ψηλότερα.
-…και θα χρειαστεί λίγο στρώσιμο μετά το τελευταίο μεγάλο service. Θα λείψω για 2-3 μέρες, θα το αναλάβεις?
- Και το ρωτάς?!
Το εντουράκι, κατά κόσμον Yamaha XT250 μάλλον τελών ’80, ήταν σε μπλε αποχρώσεις με πουά καφέ λαδίλας σε μερικά σημεία , μπλέ σέλα και χρυσαφί ζάντες. Το αποτέλεσμα έφερνε σε δύσκολη θέση τον Δαλιανίδη και τα πολύχρωμα μπαλέτα του στις ελληνικές ταινίες του ’70.
Γύρω 20-25 ίπποι, όσοι δεν είχαν «τζιχαντιστεί» ήδη σε πιο θερμά μέρη, φρέσκο service, μαλακή ανάρτηση, φρένα λίγο καλύτερα από V-brake ποδηλάτου και ένα λάστιχο με τακούνια μεγαλύτερα από Prada γόβες στιλέτο σε βραδιά Oscar που σαν αποτέλεσμα είχε την κυριολεκτική μεταφορά του Rum Diary στον ασφαλτοτάπητα. Όλα γίνονταν ΠΟΛΥ προοδευτικά , ο συμπλέκτης πούπουλο, το τιμόνι στρίβεται από νεογέννητο και η απλοποιημένη μαγεία της μοτοκίνησης αποτυπωνόταν σε 2 φθαρμένες αλλά πολύ ψυχωμένες ρόδες.
Την 1η μέρα, βενζίνη, κράνος και φύγαμε για τα γύρω ορεινά χωριά. Τα μαστόρια της περιοχής μου ενώ άνετα έβαζαν κάτω Domenicalli, Burgess και άλλους συναφείς μηχανικούς , για κάποιο λόγο δεν ήταν και πολύ σίγουροι όταν τολμούσες και έκανες την ερώτηση «Μάστορα, είναι οκ όλα μετά το service?» , γεγονός που σε έκανε να μην ξεχειλίζεις απόλυτα από εμπιστοσύνη στο γερασμένο XT. Ήταν και το τρέμουλο μετά τα 100χλμ/ώρα που έκανε τον Τιτανικό να μοιάζει με Waverunner στα μάτια σου, οπότε μοιραία το κυνήγι τελικής δεν έμπαινε σε πρώτη προτεραιότητα. Αναγκαστικά φυσιολάτρης λοιπόν, με αποζημίωση όμως το καλό τράβηγμα στις χαμηλές συνοδευόμενο από old school 4T μονοκύλινδρο ήχο. Η άνετη μετακίνηση επίσης καθόριζε το ταξιδιάρικο χαρακτήρα της λειτουργίας του που αρεσκόταν στο να κρατά στροφές, πότε πότε ανοίγματα προς θεραπείαν βαρεμάρας και περιστασιακά κάποιον βατό χωματόδρομο για να θυμάται τα ένδοξα αδέρφια (YZ , ΤΤR κλπα).
Η 2η μέρα είχε παραλία και φωτογραφίες καθώς ο αερόψυκτος έπαιρνε τον χρόνο του, δεν ήθελα να τον ζορίσω στο «στρώσιμο». Το χάζευα, το παρουσιαστικό του έδειχνε κανονικό XT ενώ η cult σίτα στον προβολέα το έκανε πιο offroader (και καλά) από τα περισσότερα XT σε κυκλοφορία, τουλάχιστον στην καρδιά μου.
Τελευταία μέρα, με πόλη περισσότερο στο menu , ο σεφ…χωρίς τατουάζ, είχε εκτιμήσει το τιμόνι που έκοβε πολύ, το άνετο πέρασμα από λακούβες, το χαλαρό φρένο και το θετικό τράβηγμα στις χαμηλές , αρκετά καλό για μπόλικους τεντυμποισμούς σε ευκαιρίες.
Η ηλικία του φαίνεται σε πολλούς τομείς ενώ και η κατανάλωση , ελέω ελαστικών και “καρμπιλατέρ”, ήταν ενισχυμένη χωρίς όμως να προβληματίζει για απλές μετακινήσεις και μικρές βόλτες. Οικονομικά , στα πλαίσια του λιτού βίου που έχει γίνει της μοδός τελευταία…
-Το στρωσες ? Όλα εντάξει ?
-Πέρασαν κιόλας οι μέρες ε? …
FIN